Ampelhaus book
In July I went to Oranienbaum in Germany to shoot an art installation for a client.
He was presenting at the Ampelhaus and I had the chance to photograph the other artworks present too.
The images ended up at the organization’s desk and from there they ended up in the Ampelhaus book.
Penelope’s Hungry Eyes
Shirmer/Mosel is zo’n uitgeverij die niet anders dan pareltjes uitbrengt. Penelope’s Hungry Eyes is er weer zo eentje.
De Amerikaanse fotograaf Abe Frajndlich begon 30 jaar geleden portreten van zijn collega’s “te verzamelen” en bundelde ze uiteindelijk in dit boek.
Frajndlich focust vooral op de ogen en de blik van zijn collega’s, maar er zitten ook echt verrassende portretten tussen.
Zo fotografeerde hij Annie Leibovitz op het strand op haar rug. En Cartier-Bresson heel stiekem omdat de man toch nooit op foto wil.
Achteraan het boek vind je telkens het verhaal achter de foto. En die verhalen maken dit werk pas echt boeiend omdat je mee achter de camera gaat staan. Je leert hoe moeilijk het soms voor Frajndlich is geweest om net dat beeld te kunnen maken.
Penelope’s Hungry Eyes is in de eerste plaats natuurlijk een fotoboek, maar als je de tijd neemt om naar achter te bladeren, wordt het ook een boeiend leesboek.
Be funky, Prince
(Een opiniestuk voor de krant De Standaard)
‘Ik mág!’ Dinsdagmiddag kwam het verlossende telefoontje van onze muziekfotograaf Koen Bauters. Hij zou Prince die avond tijdens zijn concert in Gent fotograferen. Enkele uren later mocht het weer niet. En dan weer wel. En uiteindelijk toch niet. Waarna Koen besliste de grillen van Zijne Purperheid aan zijn laars te lappen en ons toch foto’s te bezorgen. Half hangend op een trap bij het Sint-Pietersplein met een telelens kon hij wat beelden maken. Geen ideale werkomstandigheden voor een muziekfotograaf.
Het was niet de eerste keer dat we te maken kregen met artiestenstreken. Bij Paul Simon mochten dinsdagavond in Vorst Nationaal geen fotografen bij het podium. Fotograferen kon enkel van achter de mengtafel, ergens half achterin in de zaal. U weet zelf hoe groot Vorst is. Een paparazzo met een kanon van een lens, die zou zich als een vis in het water voelen.
Beyoncé slaagde er ooit in om fotograferen alleen de eerste dertig seconden toe te laten, terwijl de doorsnee afspraak tijdens de eerste drie nummers is. Britney Spears eiste dat de fotografen helemaal bovenaan in het Sportpaleis zaten en Bob Dylan wil helemaal geen fotografen zien.
Ik snap dat artiesten willen waken over hun imago en dat goede foto’s daarbij horen, maar fotografen frontstage niet toelaten helpt niet. Zo krijg je lelijke paparazzifoto’s. De beste plek voor foto’s is vooraan, dicht bij de artiest. Daar bestaat geen discussie over. Als Beyoncé haar cellulitis niet op de foto wil, had ze maar een sexy legging moeten aantrekken. En een mini Paul Simon op een groot podium is erger dan een doorleefde artiest, close, met een gezicht vol emotie.
Een collega vertelde me dat Prince foto’s overbodig vindt als er geen promotie meer inzit, om meer tickets te verkopen. Het concert van de volgende dag was uitverkocht, dus hoefden de foto’s niet meer. Maar alle fans die geen ticket konden krijgen of die de ochtend erna willen nagenieten via een verslag met mooie foto, gunt Prince niks. Mooi hoor, artiesten die ticketverkoop en looks belangrijker vinden dan fans.
Als je met al die wensen en grillen rekening moet houden, wordt het veel moeilijker om nog fotografen op pad te sturen. Niet iedereen heeft een grote telelens in zijn tas. Muziekfotografie is een vak apart. En fotografen stand-by houden voor een deur die misschien dicht blijft, is weggegooide energie.
Als we nu gewoon afspreken dat de artiesten goeie optredens geven en onze fotografen daarbij vanop een mooi plekje goeie foto’s mogen maken, hebben we de volgende ochtend mooie beelden in de krant, én gelukkige fans. Dat zou pas funky zijn, beste Prince.
Monica Monté is fotoredactrice van deze krant.
In ‘Vlam!’ reageert een redacteur op een nieuwsfeit dat hem niet onverschillig laat.
Be careful
Joao Silva maakte nog 3 beelden nadat hij op de mijn gestapt had. Daarna was hij te zwak om verder te werken.
Wees voorzichtig. Ik knik altijd ja als ik naar een opdracht in het binnenland of het buitenland vertrek, maar meestal denk ik er niet bij na. Als ik zou moeten stilstaan bij alle mogelijks, als en indiens, zou ik waarschijnlijk niet vertrekken of niet ten volle kunnen werken. En andere fotografen reageren waarschijnlijk op dezelfde manier.
Het is pas als je een verhaal hoort van een collega die je kent of van een bekende fotograaf, dat je even begint na te denken. “Dat had ik ook kunnen zijn.”
Een van mijn collega’s werd vorige week hardhandig aangepakt aan het Noordstation. Hij hield er niets aan over en lachte het achteraf weg, maar ik voelde de kriebels toch wel even langs mijn nek lopen toen hij het vertelde.
De Zuid-Afrikaanse fotograaf Joao Silva stapte anderhalve maand geleden op een landmijn in Afghanistan. Hij was er op patrouille met het Amerikaanse leger en ze waren net op zoek naar IEDs. De soldaat in wiens voetstappen hij liep, miste de mijn, Silva had minder geluk en verloor zijn benen. Hij is pas begin deze week van de afdeling intensieve zorgen weg en heeft nog een lange weg te gaan. Ik moest even slikken toen ik het las, want ik heb net hetzelfde gedaan en er was ook een reële kans dat ik een mijn zou tegenkomen.
Collega Michael Kamber is deze week naar Afghanistan vertrokken om Silva zijn plaats in te nemen. Hij schrijft in een blogpost over hoe hij op zoek gaat naar kleding van natuurlijke stoffen. Omdat ze niet in zijn wonden zouden smelten, moest hij op een mijn trappen. Je praktisch en nuchter voorbereiden en niet te veel denken aan wat kan gebeuren. Het klinkt ook weer bekend in de oren. Maar op het einde van zijn post schrijft hij ook hoe zijn chef hem vraagt om voorzichtig te zijn. Zoals ze altijd doet. Alleen legt ze nu meer nadruk en dringen de woorden wel door.
We proberen dagelijks onze job zo goed mogelijk te doen en emoties en gevoelens zijn in journalistiek heel belangrijk. Je moet je verhaal voelen om het te kunnen vertellen. Maar langs de andere kant schakelen we ook voor een stuk onze gevoelens uit, net omdat we zouden kunnen werken. Gek dat twee woorden net onze gevoelens kunnen in- of uitschakelen en dat we daarin moeten kiezen om onze job zo goed mogelijk te kunnen doen.
Pete Souza
Koppen XL toonde vanavond de National Geographicdocumentaire van fotograaf Pete Souza in het Witte Huis.
Ik ken Souza zijn foto’s maar al te goed, omdat ze wekelijks in de fotostream van de redactie zitten. Ik kan de man zijn beelden er zo uit rapen. De stijl, het oog voor detail en verrassende standpunten, hij schrijft mee aan de Amerikaanse geschiedenis met zijn beelden. Ik ben jaloers op Souza en op zijn job.
De documentaire geeft een blik achter de foto’s. Boeiend om te zien dat je zelfs in het Witte Huis soms moet rennen of op je buik moet gaan liggen om de perfecte foto te maken.
Voor wie de uitzending gemist heeft: Je kan ze nog een week hier bekijken.
Voor wie meer werk van Souza en zijn team wil zien: check hun Flickrstream.
Giannina Urmeneta Ottiker
Draai of keer hoe je het wil, maar ik ben een persfotograaf. Abstracte fotografie is mijn ding niet. Ik moet concrete beelden hebben. Sure, er mag, nee, er moet zelfs sfeer in zitten, maar ik wil nog altijd zien wat er op het beeld staat.
Maar heel af en toe kan ik mij toch laten vangen door dat soort fotografie dat heel ver van mij af staat.
Vooruit stuurde mij een tijdje geleden het boek Un-There van Giannina Urmeneta Ottiker (wat een naam!) op. Ottiker is tussen 2001 en 2008 de huisfotografe van Vooruit geweest en had in juni een overzichtstentoonstelling in het kunstencentrum.
Ik heb heb boek toen naast mij gelegd omdat ik ik er op het eerste zicht niet veel in zag, maar nu ik het verhaal van de fotografe gelezen heb en nog eens gebladerd heb, ben ik er al meer voor te vinden.
Ottiker is een Peruviaanse van Brits-Amerikaanse afkomst die in Gent woont. Ze schildert met licht en maakt landschappen. Ze zoekt het introverte in alles. “Fotograferen is een daad van aandacht schenken”, zegt ze. En wat verder in het boek: “Ik wil weg van de reproductie van een realiteit.” Anna Luyten noemt haar beelden passantenpoezië. “Ze fotografeert als een voorbijganger die iets meeneemt, een oog op iets laat vallen, en dat tot een verstild moment maakt.”
Moeilijk voor mij om te begrijpen. Maar boeiend om het te bestuderen.
Days With My Father
Een tijdje geleden kocht ik Days With My Father van Philip Toledano.
Toledano fotografeerde zijn vader in de laatste maanden voor zijn dood. Het boek toont een verhaal van een dementerende oude man in zijn huis.
Heel mooi en tegelijkertijd ook heel aangrijpend want in mijn geval ook heel herkenbaar. Mijn grootvader lijdt ook aan Alzheimer en ik herken de situaties van Toledano’s vader ook bij ons thuis.
Misschien moet ik mijn grootouders wat meer fotograferen tijdens hun dagelijkse bezigheden.
Paul Octavius
Vorige week bij toeval de site van Paul Octavius ontdekt. Paul is een piepjonge fotograaf (23) die prachtige beelden maakt, boeiende reeksen bedenkt en zijn eigen leven met een heel speciale kijk fotografeert.
Zo maakte hij een reeks van een heuvel die hij een heel jaar lang gefotografeerd heeft. Verrassend wat je met een op het eerste zicht saai onderwerp kan doen.
Ik ben jaloers op zo’n fotografen.
Ziv Koren bij Breitling Jet Team
Israëlisch fotograaf Ziv Koren ging voor een keer geen conflictsituaties fotograferen, maar kroop in de cockpit van een van de jets van het Breitling Jet Team.
Spectaculaire beelden!
Camerariem voor vrouwen
Dames, dit is er eentje voor jullie!
BlackRapid stuurde me een paar weken geleden het prototype van hun nieuwe R-Strap op: de RS-W1. Het klinkt ongelofelijk onsexy, maar het is het eigenlijk niet.
Laat me even iets uitleggen. Je camera, hoe hou je die veilig bij jou? Om je nek, zoals de eerste beste toerist? Met de riem rond je pols gedraaid, zodat je veel bewegingsvrijheid hebt, maar toch de kans loopt om hem te laten vallen? Of met de riem schuin over je borst, waarbij je eerst je arm door de riem moet halen, alvorens je kan shooten?
Ik heb vanalles geprobeerd, maar het voelde toch allemaal een beetje onveilig, traag of ongemakkelijk aan. Totdat ik de R-Strap van @Bunker eens mocht proberen. Een riem die schuin over je borst loopt, met daaraan je camera aan een haak, zodat die over de riem kan schuiven. Moeilijk om uit te leggen, check het filmpje hieronder, daarin kan je zien hoe het werkt.
Ik was onmiddellijk verkocht, het enige wat me tegenhield om ook een R-Strap te kopen was het feit dat hij nogal groot was en mijn borsten een beetje platdrukte.
En ziedaar, BlackRapid had die klachten blijkbaar ook van andere vrouwen ontvangen, dus beslisten ze om een riem speciaal voor vrouwen te maken.
Hij is dunner en heeft een curve, zodat hij perfect tussen jouw borsten loopt en hij heeft mooie zwart-op-zwart tekeningen in het fluweel.
Ik heb er Rock Zottegem en 10 Days Off mee gefotografeerd en ik wil geen andere riem meer. Als ik niet shoot, hangt mijn toestel net onder mijn heup. Als het te druk wordt, duw ik mijn camera netjes achteruit uit de weg en als ik iets zie kan ik hem onmiddellijk grijpen. Ik heb geen schrik meer om mijn toestel te laten vallen, want het hangt aan mijn riem over mijn schouder en het hangt toch niet in de weg.
Goedkoop zijn ze niet (59 dollar), maar je werkt er zo veel handiger en geruster mee. Ik ben sneller en ik kan weer op mijn intuïtie vertrouwen en ik heb tussendoor mijn handen vrij om snel een andere lens te steken of van geheugenkaart te wisselen.
En voor de boys: ze hebben ze ook nog altijd in de gewone uitvoering en je kan er zelfs zakjes voor geheugenkaartjes en zo aanhangen.
BLACKRAPID – RS-W1 – Basic Setup & Features from BLACKRAPID on Vimeo.
Wedstrijd: Etre Touchy Gloves
Dat het winter is, hebben we ondertussen al geweten. Het is gewoon te koud om zonder handschoenen te fotograferen.
Goeie handschoenen, daar had ik al eens een blogpost over geschreven, maar Etre Touchy vonden dat ze ook goed materiaal verkopen. En daarom stuurden ze mij een paar op.
Het zijn mooie, dikke, wollen handschoenen, waar de duim en de wijsvinger van ontbreken. Een beetje zoals de Freehands dus, alleen zonder de toppen.
En omdat ik al een paar handschoenen heb, geef ik die van Etre Touchy graag weg. Ze omschrijven de kleur zelf als “chocolate with mint stripes”. Klinkt bijna als een ijsje.
Wat moet je doen om ze te winnen? Vertel me in de comments waarom jij de handschoenen wil. Dinsdag 5 januari beslis ik wie er wint en het origineelste antwoord krijgt de beauties opgestuurd.
Gie & Ik
Fotograaf Danny Willems stelt een overzicht van zijn en Arno’s carrière tentoon in de Koninklijke Gaanderijen in Oostende.
Wie heeft zin om eens mee te gaan kijken?
Foto: Danny Willems
Begin jaren zeventig. Mijn toenmalige vriend en gitarist Paul Couter vertelde me over zijn ontmoeting met een jonge zanger uit Oostende. Paul omschreef hem als een gedreven mondharmonicaspeler, “een specialen”, een wat bluesy figuur met een schurende stem. Ik was een beginnend fotograaf met weinig ervaring, autodidact en muziekfreak. Toen ik die Arno leerde kennen, klikte het meteen. Hij was een opvallende persoonlijkheid. Op een originele manier was hij hip gekleed, wat slordig en schuchter. Wat opviel was z’n gestotter en z’n vreemd gedrag, er was duidelijk een hoek af. Maar als hij het podium beklom, ontpopte hij zich tot een gedreven entertainer die z’n handicap in z’n voordeel liet werken en het publiek, vooral de vrouwen, voor zich innam. Mijn eerste fotoshoot met Arno was in 1971 voor Freckleface, een Oostends gelegenheidsbandje met Paul als gitarist. Ondertussen zijn een kleine 40 jaar verstreken en heb ik honderden foto’s met hem gemaakt. Freckleface werd Tjens Couter daarna kwam TC Matic, Charles et les Lulus, The Subrovnicks en natuurlijk Arno. Ondertussen heeft hij zowat op alle podia van Europa gestaan. Nu is hij 60, is wat aangekomen en stottert hij nog sporadisch. Maar ergens is hij niet veranderd, hij is nog steeds de Arno van vroeger, gevat grappig, levenslustig, nog altijd slordig en gedreven. Niettegenstaande hij reeds een dertigtal jaar in Brussel woont, blijft hij “gebrakt en gescheten” een Oostendenaar. We zijn nog steeds goede vrienden en ik ben nog steeds zijn fotograaf. De wereld is ondertussen veranderd, de koude oorlog is geschiedenis, ongebreideld kapitalisme leidde tot een mondiale bankcrisis en de fotografie evolueerde van analoog naar digitaal en internet beheerst onze wereld. Toen Arno door TAZ (samen met Jan Goossens) als centrale gast gevraagd werd, ontstond het idee een fototentoonstelling te organiseren rond mijn foto’s van de Oostendse Chevalier noir. TAZ stelde een aantal locaties voor en ik bezweek onmiddellijk voor de Koninklijke gaanderijen op de zeedijk. Het wordt een originele en unieke tentoonstelling. In elke venster van de gaanderij wordt een levensgrote foto geïnstalleerd: 23 in totaal. De foto’s geven een overzicht uit de lange carrière van Arno van 1970 tot nu. We zien ook mijn evolutie als fotograaf van de schuchtere eerste zwart-wit foto’s, de grove korrel, de experimenten met kleur en textuur, de eerste digitale shoot of de net niet mislukte foto waar Arno zo gevat opstaat. En nu hangen ze daar Arno, jou foto’s, mijn werk, levensgroot met zicht op zee. Wie had dat ooit gedacht m’n vriend. Gie en Ik in de koninklijke gaanderijen, waar we veertig jaar geleden soms rusteloos voorbij stapten. Spijtig dat Leopold II dit niet meer mag meemaken, twee zeerovers, een zomer lang heer en meester over zijn gaanderijen. “Kiek Arno de zunne goat oender, goan we nog ein drink’n?”
Danny Willems – 2009
De Staat van De Stad
Collega Katrijn Van Giel heeft de kriebel van het bloggen te pakken. Op De Staat van De Stad toont ze beelden uit Antwerpen tonen die haar pakken. Dromerige beelden die je doen fantaseren. Beelden die tonen hoe Katrijn door het leven gaat. Mooi!
Quote
“Taking pictures is like tiptoeing into the kitchen late at night and stealing Oreo cookies.”
Diane Arbus
Quote
“I longed to arrest all the beauty that came before me and at length the longing has been satisfied.”
Julia Margaret Cameron
Voldaan zijn in het nemen van foto’s, kan dat ooit?
Sunrise
In Masai Mara, Kenia. En ik krijg ongelofelijk veel goesting om terug te keren.
George Clooney
Collega Stijn moest vorige weekend het voorwoord van DS Magazine schrijven. George Clooney was de man van het magazine. En bij een voorwoord hoort ook een foto.
Wij dus in de studio. Stijn stond eerst wat stroef in zijn pak te draaien, maar met een fles Martini in de hand ging het al wat beter. Nu nog een vlotte openingszin en hij mag naar het feestje.
Wat zit er in de fototas van een Corbisfotograaf?
Mark Savage legt uit wat er in zijn fototas zit (hij heeft er eigenlijk geen) en vertelt over zijn materiaal en zijn carrière.
Wat zit er in de fototas van de paparazzi?
Henry Flores van BUZZFOTO vertelt wat er in zijn tassen zit. De man heeft zelfs pepperspray als basisuitrusting.
Eenoog
Ik ben een grote fan van Annie Leibovitz. Fotograaf John Keatley nam een schitterend portret van haar. En het verhaal dat er achter zit is ook leuk. “Tijdens mijn research ontdekte ik dat Annie door de camera kijkt met haar linkeroog. Dat leek me interessant en ik wilde haar fotograferen alsof ze door een camera keek. Het originele plan was dat ze één oog dicht zou doen. Toen ik het idee uitlegde, bedekte ze haar gezicht met haar handen. Ik vond het een leuk idee en we eindigde met de pose waarmee ik me het meeste verbonden voelde.”
The Westerns
Vorige week kwam ik in London per toeval in The Photographer’s Gallery terecht. Een kleine gallerij met 2 minitentoonstellingen en een leuke shop met cafeetje.
Katy Grannan hing daar met haar reeks “The Westerns”.
Ik was onder de indruk van de foto’s van Gail en Dale, twee transseksuelen van middelbare leeftijd en beste vriendinnen. De dames zien er piekfijn uit met hun mooie jurkjes en hun zorgvuldige gestylede haar. Grannan fotografeerde ze op zo’n manier dat ze geen freaks zijn, maar twee vrouwen die enerzijds gelukkig lijken met het leven dat ze nu leiden, maar anderzijds ook getormenteerd lijken. Er gaat zo’n broosheid en droefnis van die beelden uit en tegelijkertijd ook veel geluk.
Op het eerste gezicht zie je Little Britain, maar als je langer kijkt, zie je het echte leven.
Sterke reeks!
Vliegtuigcrash door de ogen van een fotoredacteur
Boven de redactie van De Standaard passeren er ook vaak vliegtuigen, maar zoiets hebben wij ook nog niet meegemaakt.
Interessant om te lezen hoe die foto’s de hele wereld rondgaan in een paar minuten om dan in ons fotosysteem te belanden.
Via Reuters blog
Gary Hershorn is the Reuters News pictures editor for the Americas
It was another ordinary Thursday in the Thomson Reuters building in Times Square.
I was spending endless hours at my desk on the 19th floor, helping to work out the logistics for next week’s presidential inauguration and talking with photographer Eric Thayer.
The quiet was broken at about 3:30pm when a colleague yelled out to the newsroom: “There is an airplane in the water!”
Gary Hershorn
Photographer Brendan McDermid and I jumped up and ran twenty feet to the window and saw a plane floating in the water, with some people on the wings. Eric grabbed his cameras and laptop and ran to the river. Someone ran into a training course and notified photographer Mike Segar about the crash; he also headed to the river. Chip East, who was at home, followed them to see what he could get.
Brendan had a camera on his desk and a 400mm lens on the floor. He grabbed them and started shooting. I had to dig into a drawer and find a camera, a battery and a compact flash card. I had a 500mm lens in a case under my desk.
By the time I got it all together and headed back to the window, the plane had drifted out of sight behind a water tower. Brendan ingested his disk into our remote photo editing system and ran out of the office to the river. I stood at the window and within a couple minutes the plane drifted back into view, just as a ferry arrived on the scene. While this was happening, photo editors in Washington started to edit Brendan’s pictures.
While looking at the plane I was shouting out info to the journalists who were writing the story: “It’s a big plane, looks like a US Airways plane I think, lots of people on the wings.”
It took about a minute for the plane to drift behind a building. I only shot about 30 frames before it disappeared from sight again. At that point I ingested the images, made a selection, blew one up huge to confirm it was a US Airways plane and sent the first picture to our picture desk in Singapore for transmission to the wire.
Within minutes it seemed Brendan was back in front of me with pictures from ground level. He was able to shoot some pictures of passengers and grabbed a pedicab to take him back to Times Sq. His pictures kept the flow of fresh images flowing.
Eric Thayer
Eric Thayer arrived at the river and saw a group of firemen running to a big ferry boat. He asked if he could go aboard and was told yes, as long as he stayed out of the way. Eric was able to get up close to the plane and take some of the most dramatic photos of the day, of passengers in life rafts waiting to be rescued.
Eric was able to send a few pictures from the boat, on the river, thankfully having taken his laptop with him.
“The passengers looked scared, and fatigued. It was pretty cold, and many of them weren’t wearing coats, since most of their jackets were probably underwater in the overhead bins,” he said.
Once Eric was back on shore he ingested his pictures into our editing system using a wireless connection and I transmitted while sitting in the office.
Mike Segar walked along the river staying with the plane as it drifted farther and farther south. Chip East did the same, stopping to file some quick pictures.
Just as the stars aligned — a plane crash without loss of a single life — our coverage all fell into place with the extreme good fortune of us being able to see the plane from our newsroom window, and Eric arriving at the river just as rescue crews were loading onto a boat. Images were sent to the world within minutes of the plane hitting the water.
You can’t plan for a plane crash like you can for the inauguration of a president. Everything is based on luck and quick decisions. Thursday it all fell into place for us.
Looking at the pictures in newspapers on Friday morning, three of our photos got major play:
one by Brendan McDermid of the plane in the water with passengers standing on the wings,
one by Gary Hershorn of a ferry pulling up next to the plane
one by Eric Thayer of passengers sitting in a life raft looking at a diver
It was a complete team effort to get those images to the world.
Brendan McDermid
10 questions for Annie Leibovitz
Nog 7 dagen en dan ga ik naar London naar Annie Leibovitz: Life Through A Lens.
Monté Deluxe 