Switzerland
I spent a little weekend in the Swiss mountains with friends some weeks ago.
Yep, we went up the mountains with that little red train, we waved at the cows and we hiked all the way to the top.
For once, it was all play and no work!
Passport please!
Twee weken geleden zat ik voor een opdracht in Israël. Op zich niks speciaals, maar ik verwachtte wel dat mijn collega en ik streng zouden worden gecontroleerd gezien de politieke situatie.
Bij het binnenkomen van het land kregen we de standaardvragen (waar logeer je, ken je hier iemand, wat ga je bezoeken,…) met een norse blik maar we konden vrij snel onze bagage oppikken en naar Jeruzalem vertrekken.
Toen we na een weekje terug naar de luchthaven vertrokken, gingen we er vanuit dat we op dezelfde vlotte manier het land zouden uit geraken. Niets was minder waar.
Het begon op de snelweg naar de luchthaven. Onze taxi moest op kant aan een checkpoint om gecontroleerd te worden. “Do you speak Hebrew?”, “Do you know eachother?”, “Show me your luggage.” Gemene vragen met een mitrailleur erbij.
Op de luchthaven check je niet gewoon je bagage in. Die moet eerst door de scanner. Mijn laptop moest er ook door, camera mocht ik bijhouden. Mijn tas kreeg een gele sticker en toen werd het wachten. Een halfuur werd een uur en pas na anderhalf uur mochten/moesten we eindelijk onze tassen op een tafel bij security gooien om die nog eens met de hand te laten doorzoeken. Maar eerst mijn laptop.
Die had geen gele sticker gekregen en dat was een probleem want ze konden de foto dus niet meer terugvinden. “Geen probleem, ik check hem toch in als handbagage”, antwoordde ik. Wel een probleem want die laptop was gecontroleerd en dat moesten ze zien. Ondertussen hadden ze ook al het ondergoed van mijn collega te pakken en lag dat op de grond verspreid. Iedereen in de rij achter ons kon meegenieten van haar sexy slipjes want een beetje privacy tijdens de controle zou teniet doen aan het onbehagelijke gevoel dat ze je proberen te geven.
Mijn tas ging uiteindelijk niet open, de laptop was plots ok en inchecken mocht.
We wilden niet meer tijd verliezen, dus gingen we rechtstreeks naar de douane om handbagage te laten controleren.
Rugzak op de band, broeksriem uit, horloge uit, armband uit, kleingeld in een bakje, laptop open,… Ik ben daar de laatste jaren heel vlot in geworden.
Met een doekje werd in elke tas, handtas, op elk voorwerp gewreven. Om dan door een machine te gaan om gecontroleerd te worden op explosieven, verdacht poeder, vloeistoffen,…
“Miss, is this your camera?” Slik. Mijn tweede camera heb ik in een aparte tas gestoken en aan mijn collega Randi gegeven om er niet te veel journalist uit te zien. We zijn met een toeristenvisum het land binnengekomen omdat we een reisreportage wilden maken en geen zin hadden om voor zoiets onze hele achtergrond te laten checken en zelfs de kleur van ons onderbroek te moeten vertellen. (Oh, wacht…)
Maar mijn collega heeft dus plots een probleem met een van mijn camera’s en ze mag niks zeggen. De stempels uit Jordanië en Marokko in haar paspoort helpen haar niet, het feit dat zij Noorse is en ik Belgische helpt ook niet.
Alles wordt leeggehaald en tentoongespreid. De handtas moet ook leeg. Euro’s, lipstick en tampons liggen voor iedereen te grabbel.
Mijn collega moet haar schoenen uitdoen, haar paspoort afgeven en wordt meegenomen naar een hokje apart. De camera verdwijnt achter een scherm. Ik beantwoord de meest stomme vragen over hoe we elkaar kennen (Op een feestje in Brussel? Een gezamelijke Noorse vriendin? Waarom gaat ze met jou op reis en niet met haar vriend?) en wacht. Ik zie de tijd wegtikken, krijg zweethanden en mijn hartslag gaat de lucht in.
Randi blijft veel te lang weg en ik begin te vrezen dat we onze vlucht gaan missen.
“Mag ik haar portemonnee controleren?” Moet je niet aan mij vragen, beste douanier, het zijn haar spullen. Er wordt gedreigd dat we onze vlucht gaan missen als we niet meewerken.
Randi haar iPhone verdwijnt naar het hokje. Als ze nu maar niet gaan controleren wie we allemaal gebeld hebben.
Ik probeer cool te lijken, maar binnenin word ik gek. Ik probeer te bedenken of we eigenlijk iets misdaan hebben, maar ik zie alleen de minuten wegtikken.
Tien minuten later komt Randi eindelijk uit het hokje. Ze krijgt haar schoenen terug, de spullen moeten we zelf snel in onze tassen proppen, onze paspoorten krijgen we pas als laatste terug.
“Is de gate ver? Halen we onze vlucht nog?” is het enige wat we nog durven vragen. “We hebben hen gewaarschuwd dat jullie onderweg zijn, ze zullen wachten”, is het enige antwoord dat we krijgen. Nors, kortaf en weinigzeggend zoals alle andere.
Ik gooi de vervloekte camera op mijn schouder en we beginnen te rennen. 24, 30, 36,… Die gate die we moeten hebben ligt natuurlijk helemaal achteraan op de pier. Ik probeer ondertussen van mijn collega te weten te komen wat het hele toneelstuk moest voorstellen, maar ze kijkt voor zich uit en ze rent. Pas op het vliegtuig vertelt ze wat ze allemaal gevraagd hebben.
Dezelfde stomme vragen die ik kreeg, maar ook wie het hotel betaald heeft (ze hebben zelfs haar rekening gecontroleerd om zeker te zijn). Op de camera zou iets verdachts gevonden zijn, de test dient om explosieven of andere verdachte producten op te sporen.
Mijn mond valt open. Explosieven. Ik doe gekke dingen met mijn fototoestellen, maar explosieven is wel het laatste waar ik mee te maken krijg.
Ik voel me vreselijk schuldig tegenover haar. Ze zegt dat het niets is en wuift het allemaal weg, maar ik zie dat ze ook aangedaan is.
Een hele week hebben we ons heel welkom gevoeld in Israël. We zijn op stap geweest met Joden, christenen en moslims en iedereen ontving ons met open armen. Ik was zelfs een beetje verliefd op het bizarre land. Maar op een paar uur tijd is het gevoel helemaal weg. Als je helemaal in je blootje wordt gezet en beschuldigd wordt van dingen waar je zelfs geen weet van hebt, dan gaat dat ten minste heel hard wringen bij mij.
Ik heb mij hard moeten inhouden om geen lelijke dingen te schreeuwen want ik voelde me ongelijk aangedaan, maar het zou de hele zaak alleen maar erger gemaakt hebben.
Israëliërs (Joden, moslims en christenen) zijn ongelofelijk lieve en warme mensen maar de manier waarop de overheidsdiensten toeristen en bezoekers van het land behandelen doet die warmte helemaal teniet. Spijtig, want op zo’n manier geraak je veel sympathie kwijt.
Nepal – Dag 3
Ik zit in een internetcafe. Die dingen zijn overal te vinden ter wereld. Wifi vliegt ook soms voorbij op mijn iPhone, maar is vaak te vluchtig om nog maar mail binnen te halen of Twitter te checken. En voor 2,5 cent per uur kan je niet sukkelen.
Vreemd toch dat jongens hier naast mij Call of Duty zitten te spelen, terwijl jongens van dezelfde leeftijd een paar uur geleden verwonderd keken toen ik tijdens een powercut (de eerste van vele) een ledlamp met dynamosysteem cadeau deed. Chiniya zijn moeder is er zelfs mee naar buiten gelopen om aan zijn oom te tonen. Iets basic als licht doet verrassend, internet (in mijn ogen een luxeproduct wordt als vanzelfsprekend ervaren). Fijn om te zien dat een cadeau dan echt geapprecieerd wordt.
We werden trouwens uitgenodigd door Chi zijn familie om na onze rit van Kathmandu naar Panauti mee met hen te eten. Het werd een feestmaal met droge geplette rijst, bonen, eend, geit, look en gember en nog een paar fantastische dingen. Daarbij hoorde Chai,diezelfde thee uit Kenia met veel melk en suiker in. Ik moet nog altijd wennen aan de smaak. Daarnaast kregen we ook een lokale drank in piepkleine kommetjes. Behoorlijk sterk doorzichtig spul dat we de komende dagen vaak gaan drinken.
Heel Nepal viert trouwens vandaag feest. Iedereen offert aan zijn voertuig omdat het hen nog een jaar veilig zou vervoeren. Na het middagmaal botsten we op zo n offering en we werden uitgenodigd om mee te doen. Het bokje was al geslacht. Het bloed lag op en rond het minitempeltje, wierrook, rijst en palmtakken stonden voor de truck en vier jonge kerels waren de bok aan het zwartblakeren met een of andere bunzenbrander. We kregen alweer sterke drank, een tika (zo n bolletje rode verf van god weet ik wat) op ons voorhoofd gekleefd en een rood wit lintje rond onze nek geknoopt. Ik kreeg ook nog een stukje vlees op een stuk krantenpapier in mijn handen geduwd. Uit beleefdheid heb ik het opgegeten, ik gok dat het een stuk lever was, maar ik wil zelfs niet weten van waar het kwam. Het had evengoed een stuk straathond kunnen zijn. Er lopen er hier toch genoeg, de ene al schurftiger dan de andere.
Een van de eerste winkels die we tegenkwamen na ons feestmaal, verkocht stoffen en saris. Ine en ik willen morgen traditioneel naar het feest gaan, dus passen was de boodschap. Ongeveer de halve straat stond de supporteren. Duimen omhoog, die fushia met handgeborduurde bloemen werd goedgekeurd. Ja mama, ik draag morgen een jurk. Sort of… en die broek hou ik er wel onder aan. Ine gaat voor nachtblauw met zilveren weefsels. Ook heel mooi!
Ondertussen giet het al de hele dag. Die nieuwe trekkingjas is echt geen overbodige luxe en gelukkig zweer ik bij wandelschoenen want die plakken al van de modder uit de onverharde straten. Morgen blijft het hopelijk zoals voorspeld droog, want alles gaat buiten door.
De busrit uit de stad naar hier was echt prachtig! Veel groen, rijstvelden en de heuvels met hun toppen in de wolken. Ik kan bijna niet wachten om te gaan trekken. Maar morgen, overmorgen en de dag erna eerst nog trouwen en feesten!
En nu eerst een uurtje gaan slapen want de jetlag en de reisvermoeidheid slaan toe. Ik deel een kamer met een vriendin van Eline in het enige hotel, hier in Panauti. Douchen en zo doen we op het gelijkvloers, in de kamer staan 2 bedden en 2 stoelen en that’s it. Again, basic maar ok. Voor 5 euro per nacht, mag je ook geen grote luxe verwachten, vind ik.
Gastblog: Leven in een ansichtkaart
Beste allemaal
Soms kom je op plaatsen die onwezenlijk zijn. Nee, dat is niet waar. Je komt daar eigenlijk nooit. Sommige plaatsen bestaan gewoon niet. Vuile leugens van touroperators in samenwerking met photoshopwizards. De plaatsen uit die folders bestaan gewoon niet in het echt.
Dat dacht ik eergisteren nog, toen ik bij valavond samen met 11 andere vreemdelingen in de laadklep zat van een pick-up die met een onverantwoorde vaart langws de kronkelige bergweg om Koh Chang reed.
Tegen dat we in Bang Bao aankwamen was ik de laatste passagier en was de zon onder. Beetje moeite om een slaapplaats te vinden. Een resort, gerund door een prettig gestoorde Joegoslavische madam, was nog maar een paar dagen open en ik kon een kamer krijgen voor 500 bath (12,50 Euro) per nacht. Daarmee had ik wel het hele gedeelte voor mezelf. Low season weet je wel.
Prima in orde. Propere kamer, de zee onder de kamer. Geen kakkerlakken in de slaapkamer, wel eentje inde badkamer. (There are two kinds of hotels in Thailand. The ones where you can see the cockroaches running around. And those where you can’t see them).
Toen ik vanmorgen wakker werd van het zonlicht, zag ik dat ik een plaats ben beland die niet kan zijn. Iik heb niet eens photoshop bij op mijn computer. Deze plaats ziet er gewoon echt zo uit.
Ontbijt: een tas straffe koffie en een schotel grilled garlic with mixed seafood voor 2,5 euro om 8u ’s morgens. Was dat een rare bestelling? Ja. De ober vond het zeer raar dat ik zijn gegrilde zeebaars in rode curry niet wou om de dag te beginnen.
Die zeebaars loopt niet weg. Kan hij ook niet want hij zit als zovele andere ingrdi”entien in een aquarium te wachten op het moment dat ik hem alsnog bestel.
Wordt vervolgd
Karel De Weerdt
Oslo
Ik vind dat bovenstaande afbeelding genoeg zegt: het is te warm om te bloggen.
Te warm om te vertellen dat Drøbak een schattig vissersdorpje is en dat de worstjes op de barbecue mij serieus hebben gesmaakt.
Te warm om te schrijven dat mijn velletje er rood uitziet en het citroenijs hier lekker is.
Te warm om u te zeggen dat de tentoonstelling in het architectuurmuseum over het meest prestigieuze architectenbureau in Noorwegen mij van mijn sokken heeft geblazen.
En te warm om uit te leggen hoe mooi de tentoonstelling met Indiase kunst wel was.
U leest het eind deze week wel allemaal. Als het niet te warm is in België.
Sunrise
In Masai Mara, Kenia. En ik krijg ongelofelijk veel goesting om terug te keren.
Côte D’Or
Of zo voelde het toch even toen een kudde van meer dan twintig olifanten ons voorbijwandelde. Ze hadden geen oog voor het busje, gras was het enige dat hun aandacht trok.
Kenia: Mathare (bis)
Gisteren ben ik een paar uur in Mathare gaan rondlopen om wat sfeerbeelden te maken. Een leerkracht en drie schooljongens speelden mijn bodyguards want alleen rondlopen was te onveilig.
Een van de mama’s was water aan het pompen om te wassen. Soms scheppen ze het ook gewoon uit de rivier die vervuild wordt door de fabriek in de buurt en het afval en de uitwerpselen die erin drijven.
Kinderen die met een versleten fietsband spelen: een beeld uit een geschiedenisboek? In Mathare is het de realiteit. Ze zijn er al heel blij mee als hun kinderen geen lijm beginnen te snuiven om de miserie te vergeten.
Kenia: David
Collega David zit hier buiten zachtjes op de gitaar te tokkelen en liedjes te zingen. Ik hoor hem hier elke dag eigen nummers en covers zingen en ik raak meer en meer onder de indruk van zijn stem. Check hem zeker met zijn groep Hermitage als hij terug is, want hij is echt steengoed!
Kenia: Matare
Matare is de sloppenwijk in Nairobi waar de Musicadocenten volgende week les zullen geven. Vrijdag gingen we al eens een kijkje nemen. Langs smalle gangetjes tussen golfplaten huisjes vonden we het schooltje. Zo’n 100 kinderen zaten in zes klasjes op elkaar gepropt. Het was er warm, het stonk er en je kon de les in de aanpalende klas gemakkelijk meevolgen.
Maar alle kindjes zaten mooi rechtop in hun uniformpje. En er was discipline en er werd voor ons enthousiast gezongen. Seppe, Sanne, Pak Yan en David zien het alvast helemaal zitten voor volgende week.
Kenia: yoga
Donderdag gingen we een les yoga volgen in het park. Sommigen onder ons namen dat heel serieus…
Anderen dan weer helemaal niet…
Maar t was wel eens leuk om te kunnen ontspannen. Meer verhalen op Musica.
Kenia: little girl
Keniaanse kinderen zijn zoals overal ter wereld eerst een beetje bang en nieuwsgierig en daarna heel open en enthousiast. De kinderen bij de circustraining op maandagavond waren dat ook. Ik werd na een tijdje omstuwd door kindjes die op dat kleine schermpje naar zichzelf wilden kijken.
Alleen dat ene meisje niet. Ze heeft de hele repetie in onze buurt rondgehangen, stond wat met haar stok te zwaaien, maar kwam niet dichterbij. Vreemd en ik had er achteraf een beetje een naar gevoel bij. Was ze gewoon een beetje verlegen of was er meer aan de hand?
Kenia: koffie
In Kenia drinkt men chai of thee. Met melk. Veel melk. Eigenlijk is het meer melk met thee. Ik drink die rommel dus niet. Gewone koffie zetten gaat hier niet echt want ze doen dat ook met melk, maar ik heb voor een alternatief gezorgd: Nescafé oploskoffie. Het is alleszins beter dan melk…
Onze avonturen kan je nog altijd volgen op Musica.
Kenia: portaits
Nog enkele portretten. Meer foto’s op Musica.
Kenia: Dag 2
Dag 1 is zonder bloggen voorbijgegaan. Reden: te druk en geen elektriciteit. Onze bagage hebben we in ons kleine huisje achtergelaten en we zijn onmiddellijk in actie geschoten.
De onderwerpen om te fotograferen liggen voor het rapen, alleen doen de mensen soms wat moeilijk omdat ze er voor betaald willen worden.
Bisshop en zijn vrienden hebben ons meegenomen naar een acrobatievoorstelling in de sloppenwijken. Die kerels zijn gewoon spectaculair!
Bij valavond (de zon valt echt in een kwartiertje) zijn we terug huiswaarts gereden en een halfuurtje later was de elektriciteit weg. Dinner by candle light kan gezellig zijn. Douchen by candle light is moelijk of onmogelijk. We hebben dat dus maar overgeslagen en vanmorgen met ijskoud water en bij zonlicht gedoucht.
Ondertussen zij we helemaal in de cultuur ondergedompeld. De collega’s van Musica hebben deze voormiddag gejamd met een hoop locals en deze namiddag duiken we de stad in om nog wat meer sfeer op te snuiven. Hopelijk is er elektriciteit en warm water als we vanavond terugkeren.
Het Musicaverslag hier.
De Musicaploeg met Nathalie (rechts)
![13455 - gare de Lyon [EXPLORED 28/05/2024]](https://live.staticflickr.com/65535/53752339973_4f727f5e70_s.jpg "13455 - gare de Lyon [EXPLORED 28/05/2024]")
Monté Deluxe 